Taksim projesi kapsamında Gezi Parkı’ndaki ağaçların kesilmeye başlanmasından bu yana farklı  kesimlerden birçok insan tepki gösteriyor. Halka rağmen yapılmak istenenin, kapitalist bir hırsla, holdinglere doğanın peşkeş çekildiği algısı büyümüş durumda. Çünkü Gezi Parkı, İstanbul gibi beton yapılaşmasının her yeri kapladığı bir yerde, özellikle İstanbul’un kalbi olan Taksim’de adeta sığınılan bir yer.

Hele bu havalarda; orada oturup adeta tüm İstanbul’u okursun gelip geçen insanların yüzlerinde. Yaşlı nine torununu gezdirir, diğer tarafta azıcık memleketin serinliğini hissederim diye kendini oraya atan bir yaşlı amca oturur. Gençler orada buluşur, yabancılar orada birazcık soluklanır. Ağaçların yapraklarının rüzgardaki fısıltıdır adeta konuşan: “İstanbul’da böyle yerler gittikçe azalıyor!”

Belki de bu duygunun tesiriyle, belki de Başbakan Erdoğan’ın halka rağmen “ben olacak dedim mi olur” tavrından, belki de AKP’nin dış politikadaki hatalarından dolayı biriken öfkeydi kendini sokağa vuran.  Özellikle BDP İstanbul Milletvekili Sırrı Süreyya Önder’in iş makinesinin önüne geçmesiyle eylemler daha da yaygınlaşmaya başladı. Bugün her ne kadar Türkiye medyası yaşananları tam olarak vermese de  dünyanın sayılı basın organları Taksim’den canlı haber geçiyor. Geçilen haberlerdeki görüntülere bakılırsa yaşananların sonuçları AKP için ağır olacak.

Öyle ki AKP siyasi geleceğini böylece tehlikeye de atabilir. Çünkü ilgisiz olan insanlar bile bugün polisin sert tavrından dolayı eylemcileri destekler noktaya geldi. Milletvekilleri, sanatçılar ve uluslar arası kuruluşlar kınama mesajları gönderiyorlar. Türkiye’nin büyük kentlerinin simge olmuş parklarından kitleler halinde insanlar birikip Gezi Parkı eylemcilerine destek veriyorlar. Artık “Türk Baharı” yorumları bile yapılmaya başlandı.

İşin bir diğer tarafıysa bazı Kürtlerin eleştirileri. Birçok Kürt bugün, Gezi Parkı’ndaki ağaçlar için gösterilen tepkinin neden Kürt coğrafyası yakılırken gösterilmediği eleştirisini yapıyor. Bunda haklılık payı bence gayet yüksek. Kürt dağlarında ormanlar güvenlik güçleri tarafından ateşe verilip o dağlarda ağaçlar günlerce yanarken Batı’dan bu konuda hiçbir zaman bir kıpırdanma görülmedi. Yani Muğla, Bodrum’daki ağaca verilen değer hiçbir zaman Kürt’ün ağacına gösterilmedi.

Roboski’de gencecik bedenler uçaklarla paramparça edilirken bugünün Taksimcileri, o gün yeni yıla giriyorlardı büyük kutlamalarla. Polisler yıllarca Kürt çocuklarına, kadınlarına ve geçlerine sokaklarda orantısız güç uygularken; kimi zaman ölümlere sebep olurken seslerini çıkarmayanlar bugün adeta ilk defa polisle tanışmış gibiler. Öyle ki polisi eleştiriyorlar. Peki bu yapılanların daha katmerlisi Kürtlere yapılırken neredeydiniz? Bugün yine Kürtlere bunlar yapılsa üç maymunu mu oynayacaksınız?

Keşke Gezi Parkı’nda bir ağaç olaydı Kürt çocukları; belki o zaman kendilerini için de ayaklanan insanlar olurdu… Keşke Gezi Parkı’nda ağaç olsaydı tüm Kürt elinin dağlarındaki ağaçlar; belki o zaman gerçekten bir bahar açardı dalların serinliğinde…