martılar martılar geçiyor denizin üstünden

bense bir doğu eli yolcusuyum

beşiktaş feribotunda

kekliğin palazını bilirim bir

akarsuların balıklarını

kaşımın arasında çatışma izleri

mayınlara basmışım bir ayağım takoz

iki ellerimde el bombası kardaş meme değil

kurşun gelmiş döşümde durmuş

kuyusu kurumuş gözyaşlarımın

ama ağlamalıyım

kızlarımın namusu çalınmış harami beylerince

annem dün gece yine kabuslar içinde doğurdu

nedense bu feribotun sesleri bölerken denizi

aklıma geldi işte

 

doğu

yani güneşin doğduğu karanlık yer

boynunda şarapnellerden kolyeli gençlerin yeri

çocukları düşman belleyen yer

 

kitap arasında unutulmuş

kekre zehirlerin sıkıldığı o ağulu ölümler

tabutu omuz üstlerinde olmadı hiç

toprağı deşerken dişlerine rastlarsınız insanlarının

martılar geçiyor

ve ben denizin üstünde yüzen bir feribottayım

içimde yakılmış bir köyün isi

kalbimin duvarında yeşermiş incir ağaçları

göçer bir aşiretin çaresiz yaşamı

tamamlanmış yalnızlıktır ömrüm

üstüne çakılmış bombaların patladığı andır

Solin bebek gibi tek

Encü evi kadar kalabalık

yanmış ana yüreği

yakılmış gerilla bedeni

uzadıkça işkencelerde kolları

her yerden görünür parmakları

üstüme suyun serinliği vuruyor rüzgar gibi

Kürdistani bir özlemin faslıdır sanki
 

şarkıları kast etmiyorum

bölünmüşüz çünkü sınır sınır

toprağı öpmeye kalmıyor

içinde kemikler fışkırıyor

kalmaya dur düşünmeye

tren vagonları gibi zülüm geçiyor kaburga raylarında

çatlamış sabır oluyor sonra insan
 

doğu diyorsunuz ya utanın

çömeliyorum birden polis geçiyor oradan

anladınız mı şimdi

martı çığlığını denize koy verir

Kürt çığlığını yutmak zorunda ama

sonra fotoğrafını çekiyorum martı ile denizin

feribotta da dövülmek istiyorum çünkü

sen kim fotoğraf çekmek kim

gel doğuya

doğduğum yere

saçlarını okşamak için tüm rüzgarlar sıraya girer

yalanım varsa yakılan tarlalar dolusu buğday başakları çarpsın