Amansız bir zulmün cenderesinde
Gün, sevgiye muhtaç
Alabildiğine sevgiye.
Kaybolan birinin yıldızlardan,
Medet umması gibi. (İ.S.)

Bugün bir güzel hava var ki, güneş nasıl da gülüyor yüzümüze bir bilseniz dostlarım. Karlar çözülme geçiriyor ve her bir yarığınıdan oluk oluk su boşalıyor şehre. Kızların erkek yüreklerine bıraktığı yarıklardan akan kan gibi kirli. “Bu ne?” diyeceksiniz şimdi; bahar havası yazarken kandan bahsetmek! Doğru ama bu bir doğaçlama türü.

Yollara döşenen parke taşları kardan biraz aşınmış bir halde yamuk yumuk bir vaziyette görünmeye başladı. Belli ki toprak hareketliliği onları da bayıltıp ayıltmış. Neyse…

Güneş gerçekten çok sıcak ve pancur pancur dökülüyor şehre. İnanır mısınız bugün sokağa da insanlar bir fazla çıkar oldu. Kızlar yine her zamanki gibi rengarenk giysileriyle… Çocuklar ise paltosunun ya da parkesinin ağırlığını omuzlarından atmış, çamur deryasına dönen ev önlerinde ve sokak aralarında nasıl da koşuşturuyorlar bir bilseniz.

Ben bile bir başka havadayım. Kan damarlarımda durmuyor sanki, koşmak ve o çocuklar gibi sırtıma dek ıslatmak istiyorum pantolonumu, montumu. Olsun evde annemden işiteyim bir azar ne olacak canım.

İnanır mısınız havanın kehanetinden midir bilmem ama bugün çok mutluyum. Her şey gözlerime ve yüreğimin teline dokunuyorda gidiyor. Böyle büzülerek hızlı adımlarla soğuktan koşturtan yüzü buz parçası insanları görmemek hoşuma gidiyor…

Eğer siz de birgün benim bu hislerimi duyarsanız bedeninizde, lütfen yazın. Çünkü böyle günler sevgiden uzak coğrafyamızda çok az yaşanıyor. Yaşanan her güzel günün önemi olmalı diye düşünüyorum…