Maalesef şu dört günlük Hakkari ruhundan kopartılmış Hakkari’dir. Bu öfke ruhu bu yabancılaşmış ruh biz Hakkarililere ait değil.

Sokağın tozuna toprağına karışmış evvel zaman manzaralarından varılacak sonuç ürkütücü.

Biz birbirimizi vuruyoruz.

Kafamızı taşla yaracak, kanlar içinde bırakacak kadar gaddar ve sevgisiz olmuşuz.

Ne zaman böyle olduk?

Niçin böyle olduk?

Gözümüzü kırpmadan her gün yüz yüze olduğumuz akrabamızı, komşumuzu, muhabbet dostumuzu, kirvemizi, okul arkadaşımızı, askerlik arkadaşımızı, ticaret ortağımızı vuruyoruz. Hem de tetiğe basarak, kast ederek canına vuruyoruz mücadele yoldaşımızı…

Nedir bizi bu kadar kindar eden?

Hangi hesaptır bizi mahallemizde intihara sürükleyen?

Kimdir koca bir kentin günahına giren?

Yoksa iddiası yeni bir yaşam, kaliteli ve garantili bir gelecek olan ve bu mesafeyi koşarak yakalamaya çalışan Hakkari değil miydi?

Yalancıktan mı bu kadar azmettik?

Yoksa biz bardağın boş yanı mıydık?

Hayır!.. hayır!..

Bu ruh Hakkari’nin ruhu değil.

Hani hortlayan bu kötü ruhu ebediyen gömmüştük. Kalkmayacaktı, dirilmeyecekti kapatılan karanlıktan.

Nefret biriktirmişiz demek ki!

Birbirimizin tavuğunu bahane edip katliam yaptığımız zamanları, zehri hiç atamamışız demek ki!

Bilinçaltı kuşaklarıymışız…

Komşumuzun evini tarayacak kadar bilinçaltına gömülmüşüz…

Hayır!.. hayır!..

Bahane üretme ruhu bizim değil.

Biz birbirimizin cenazesine saygıyla, üzüntüyle gitmedik mi?

Hayır!.. Bu öfke bizim değil.

Bize yakışan bu olamaz, biz dağların asi kentinde sevgiyi, hoşgörüyü, dayanışmayı, buluşmayı, kaynaşmayı azmetmiştik.

Yarışımız birbirimizi yücelmek için olmalı.

Birbirimizi cennet kadar sevmek için olmalı.

İlkel kaba ruh bizim değil…

Sevginin caydırıcı hiçbir özelliği yok aksine bağlayıcı kapasitesi üsttür. Artık sevmeyi denemeli.

Yanlışlardan dönmeliyiz.

Başkalarının kurduğu kötü oyunlara gelmeyi bırakıp, sevmeliyiz birbirimizi, tavuklarımızı, dağlarımızı…

Sevmeliyiz…